نورالسّلام

دین را صفات، بسیار است. هر صفتی را، یکی از انبیا می‌بایست تا به کمال رساند. چنان که آدم، صفت صفوت به کمال رسانید و نوح، صفت دعوت و ابراهیم، صفت خُلّت (1) و موسی، صفت مکالمت (2) و ایّوب، صفت صبر و یعقوب، صفت حُزن، و یوسف، صفت صدق و داوود، صفت تلاوت و سلیمان، صفت شُکر و یحیی، صفت خوف و عیسی صفت رجا، و همچنین دیگر انبیا هر یک، پرورش یک صفت به کمال رسانیدند. اگر چه پرورش دیگر صفات دارند، امّا هر یک را پرورش یک صفت، غالب آمد.

امّا آنچه دُرّه التاج و واسطه العقدِ (3) این همه بود، صفت محبّت بود و این صفتِ دین را محمّد(ص) به کمال رسانید، از بهر آن که او دلِ شخص انسانی بود و محبّت پروردن، جز کار دل نیست. (4)

(1) خُلت: خلیل بودن [برای خدا].

(2) مکالمت: هم کلام شدن [با خداوند].

(3) دُرّه التاج وواسطه العقد: گوهر میانه تاج و و برجسته‌ترین مروارید گردن‌بند.

(4) مرصاد العباد، نجم رازی، به اهتمام: محمّد امین ریاحی، تهران: علمی و فرهنگی، پنجم، 1373، ص 153.

منبع: رسول نور